Ειδικότερα, όσον αφορά τον τομέα της θεραπείας, η έννοια του «ψυχαναλυτικού πρίσματος» προϋποθέτει το να πιστεύει ο θεραπευτής σταθερά ότι οι ψυχολογικοί ασυνείδητοι μηχανισμοί είναι πράγματι εκείνοι που έδρασαν και δρουν σε όλες τις περιοχές των συμπτωμάτων του θεραπευομένου, είναι εκείνοι που αν τροποποιηθούν με τους κατάλληλους ψυχοθεραπευτικούς χειρισμούς θα φέρουν το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Είναι αυτονόητο ότι μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η συναισθηματική συμμετοχή του θεραπευτή είναι αναγκαία και λειτουργεί θετικά, ειδικότερα στις ψυχώσεις, όταν οι χώροι των προβλητικών ταυτοποιήσεων και της ενσυναίσθησης (empathy) αναγνωρίζονται σαν ιδιαίτερα σημαντικοί, όπως θα αναφέρω εν συνεχεία. Το ψυχαναλυτικό πρίσμα προϋποθέτει μια πίστη –αποτέλεσμα κατάλληλων εμπειριών- στην ύπαρξη και λειτουργία του ασυνείδητου και στη δυνατότητα επικοινωνίας του ασυνείδητου με εκείνο του θεραπευόμενου. Μόνον έτσι μπορεί να αναζητά ο θεραπευτής μια αιτιολογία, ένα κίνητρο στη διαταραχή της συμπεριφοράς και ένα συμβολισμό σε κάθε σύμπτωμα: στοιχεία που θα τον βοηθήσουν στην τροποποίηση των δικών του χειρισμών. […]
«Με τον όρο «ψυχαναλυτικό πρίσμα» εννοείται ο τρόπος που «βλέπει» ο θεραπευτής και κατανοεί το υλικό της θεραπείας και την φροντίδα που δείχνει για τον θεραπευόμενό του. Αποτελεί το «εργαλείο» του στην εργασία με τον θεραπευόμενο αλλά και στην ανάλυση της καθημερινότητας. Το «ψυχαναλυτικό πρίσμα» αφορά μια σωρεία λειτουργιών : αφορά την ψυχοδυναμική συνέντευξη και την εργασία που γίνεται με τις ομάδες, αφορά την ψυχοθεραπευτική δουλειά με τις οικογένειες, αφορά μέχρι και την διασυνδετική ψυχιατρική. Επίσης, αφορά την εργασία με τους δασκάλους ή άλλες κοινωνικές ομάδες που συνεργάζονται με την μονάδα, την επεξεργασία της επιθετικότητας που εκδηλώνεται εντός των ίδιων των πλαισίων της διεπιστημονικής ομάδας. […] Δηλαδή, το «ψυχαναλυτικό πρίσμα» είναι ο τρόπος που βλέπει κανείς όλα τα θέματα ή τομείς της επαγγελματικής του ζωής. Είναι τελικά η οπτική γωνία υπό την οποίαν ο θεραπευτής θα δει, θα ρυθμίσει κατά το δυνατόν την βαθύτερη ασυνείδητη στάση του, την αντοχή τους στις αποστερήσεις και θα δώσει την όσο το δυνατόν περισσότερο προσαρμοσμένη απάντησή του στην εξωτερική πραγματικότητα.» […]